Hiperglikemia zwiększa przepuszczalność błony śluzowej jelit

Hiperglikemia zwiększa przepuszczalność błony śluzowej jelit Hiperglikemia to stan podwyższonego poziomu glukozy we krwi, który fizjologicznie występuje po posiłku bogatym w węglowodany. Stale utrzymująca się hiperglikemia stanowi jednak stan nieprawidłowy, który może prowadzić do szeregu zaburzeń zdrowotnych. Przede wszystkim – hiperglikemia nasila zjawisko glikacji, czyli uszkodzenia struktur białkowych organizmu. To właśnie to zjawisko leży u podłoża zmian w nerkach, siatkówce oka czy zmian miazdżycowych u chorych na cukrzycę. W efekcie uszkodzenia mikronaczyń krwionośnych, a także dużych naczyń postępuje uszkodzenie kolejnych narządów.

Istotną konsekwencją hiperglikemii jest pobudzenie syntezy insuliny na trzustkę, co prowadzi do rozwoju insulinooporności. Oznacza to, że komórki poddawane stale działaniu insuliny przestają być wrażliwe na działanie hormonu. Wówczas zbyt wysokiemu podwyższeniu poziomu glukozy we krwi zaczyna towarzyszyć zbyt wysoki poziom insuliny oraz stopniowe wyczerpanie czynności wydzielniczej trzustki. Konsekwencją długotrwałego utrzymywania się takich zmian jest rozwój cukrzycy typu 2. Zarówno otyłości, jak i cukrzycy typu 2 towarzyszyć może rozwój innych schorzeń przewlekłych, a także – rozszczelnienie ścian jelit. Mało kto wie, że hiperglikemia może generować tak znaczną dysfunkcję jelit. A konsekwencje tego zaburzenia mogą być naprawdę poważne.

Jak wysoki poziom glukozy wpływ na śluzówkę jelit?

Otyłość, cukrzyca typu 2 oraz zespół metaboliczny to jedne z najczęściej występujących zaburzeń metabolicznych, które osiągnęły miano epidemii. Schorzeniom tym towarzyszy nasilony, przewlekły stan zapalny oraz większa podatność na infekcje. Jest to konsekwencją rozmaitych zmian hormonalno – metabolicznych oraz nasilonego stresu oksydacyjnego, a także wspomnianej nieszczelności jelit. W przebiegu rozszczelnienia ścian jelita ma miejsce przenikanie bakterii jelitowych do krwiobiegu, co nasila stan zapalny i nadmiernie stymuluje układ odpornościowy. Tego typu zmiany mogą skutkować intensywnymi zmianami neurodegeneracyjnymi, rozwojem miażdżycy, większą częstością występowania alergii, a także stłuszczenia wątroby.

U chorych na cukrzycę, u których uzyskano nieprawidłowy wynik oznaczania hemoglobiny glikowanej we krwi, zaobserwowano większą częstość występowania zakażeń nabłonka jelitowego. Jelito jest ważnym narządem, którego nie należy pomijać podczas leczenia cukrzycy typu 2. Bariera śluzówkowa jelit zapobiega translokacji bakterii i endotoksyn do układu krążenia krwi i limfy w normalnych warunkach fizjologicznych. Rozregulowanie funkcji bariery śluzówkowej jelit zwiększa przepuszczalność patogenów jelitowych i endotoksyn, które powodują infekcję lub zapalenie. Stan zapalny u chorych z cukrzycą typu 2 związany jest z uwalnianiem endotoksyn jelitowych. Z drugiej strony – zaburzenie składu mikroflory jelitowej wiąże się z uszkodzeniami bariery śluzówkowej jelit, co prowadzi do niespecyficznego stanu zapalnego, a to z kolei pogarsza oporność na insulinę i zaburzenia metabolizmu. Dlatego należy uważnie monitorować funkcję bariery śluzówkowej jelit u pacjentów z cukrzycą typu 2.

Dieta kontra cukrzyca i nieszczelność jelit

Wysokim stężeniom glukozy towarzyszy zwiększona niestabilność połączeń międzykomórkowych, co uniemożliwia utrzymanie szczelnej bariery jelitowej. Jest to efektem braku możliwości wykorzystania glukozy jako źródła energii dla komórek jelitowych, co uniemożliwia syntezę białek i przekłada się na rozwój nieszczelności ścian jelit. Zaburza to funkcjonowanie nie tylko samych jelit, ale także całego organizmu. Jelita okazują się być organem wpływającym na funkcjonowanie całego organizmu, zatem utrzymanie jelit w nienagannej kondycji przekłada się na sprawniejsze funkcjonowanie wielu narządów i układów. Jak to zrobić?

Poza tradycyjną farmakoterapią cukrzycy typu 2, ogromne znaczenie ma odpowiednia dieta. Doskonale sprawdza się dieta niskowęglowodanowa, która sprzyja unormalizowaniu poziomu glukozy i insuliny we krwi, a także łagodzeniu stanów zapalnych. Takie postępowanie może zapobiegać rozwojowi nieszczelności jelit, a jednocześnie – narastaniu insulinooporności w efekcie zaburzenia funkcji jelit. Leczenie cukrzycy typu 2 czy insulinooporności wymaga zatem wielokierunkowej terapii, uwzględniającej rozmaite aspekty zdrowotne i umożliwiającej profilaktykę rozmaitych powikłań cukrzycy. A to bezwzględnie wymaga zmiany stylu życia na zdrowszy, gdyż samo ograniczenie się do zażywania leków to zdecydowanie za mało.

Pozostałe teksty