umów się na konsultację 533 728 335

Insulinooporność – to problem także osób szczupłych

Insulinooporność – to problem także osób szczupłych Insulinooporność kojarzy się najczęściej z osobami chorującymi na cukrzycę typu 2, zespół metaboliczny czy otyłość. I rzeczywiście – otyłość czy cukrzyca typu 2 są schorzeniami, w przebiegu których pojawia się insulinooporność. Ale na rozwój insulinooporności narażony jest każdy z nas, także osoby szczupłe. Prawidłowe BMI nie oznacza zatem, że nie grozi nam insulinooporność. Warto zatem poznać wszystkie czynniki ryzyka rozwoju insulinooporności oraz symptomy, które powinny zaniepokoić każdego z nas.

Skąd się bierze insulinooporność u szczupłych osób?

Insulinooporność to zmniejszenie wrażliwości komórek na działanie insuliny. Zjawisko to nie wynika z niedoboru insuliny w przebiegu zaburzeń funkcji trzustki. Wprost przeciwnie – trzustka pracuje prawidłowo, reagując na przyjmowane wraz z dietą cukry. Wzrostowi poziomu glukozy towarzyszy synteza insuliny przez trzustkę i początkowo komórki reagują na ten hormon w sposób prawidłowy. Jeśli jednak często spożywamy węglowodany, wówczas insulina syntetyzowana jest w znacznych ilościach i komórki coraz słabiej reagują na jej działanie, gdyż po prostu „przyzwyczajają się” do stałej obecności insuliny. Komórki te pobierają coraz mniej glukozy, a to przyczynia się do zwiększenia poziomu cukru we krwi. Hiperglikemia jest sygnałem dla trzustki, aby wydzielać jeszcze więcej insuliny – i błędne koło się zacieśnia.

Rozwojowi insulinooporności sprzyja zatem dieta bogata w węglowodany, brak aktywności fizycznej, otyłość – zwłaszcza typu brzusznego. Okazuje się jednak, że także osoby szczupłe, z prawidłowym BMI. Wynikać to może ze współistnienia takich czynników ryzyka rozwoju insulinooporności jak siedzący tryb życia, wysokie spożycie cukru, palenie papierosów czy stosowanie niektórych leków. Przyczyną insulinooporności może być ponadto kumulacja tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha. Tak, ten problem może dotyczyć także osób szczupłych. Wówczas mówimy o tzw. otyłości metabolicznej z prawidłową masą ciała (MONW). Osoby dotknięte tym zaburzeniem mają prawidłową masę ciała, ale w okolicy brzucha występuje u nich miejscowa kumulacja tkanki tłuszczowej. Ponadto osoby te mają insulinooporność, nadciśnienie, zaburzenia lipidogramu.

Jak poradzić sobie z insulinoopornością?

Terapia insulinooporności sprowadza się przede wszystkim do zmiany stylu życia na zdrowszy; farmakoterapia włączana jest w ostateczności. Zmiana stylu życia dotyczy m. in. przywrócenia prawidłowej masy ciała, co wymaga zmiany diety. I wydawać mogłoby się, że osoby szczupłe mają łatwiejsze zadanie, gdyż nie muszą walczyć z nadprogramowymi kilogramami. Niekiedy jednak osoby szczupłe nie dostrzegają potrzeby zmian, gdyż – w przeciwieństwie do osób z nadwagą – nie mają niekiedy motywacji do zmiany diety. U osób z nadmierną masą ciała taką motywacją jest zapewne chęć odzyskania szczupłej sylwetki. Osoby z prawidłową masą ciała nie mają takiej motywacji, ponadto nie zawsze potrafią zrozumieć, że w parze ze szczupłą sylwetką mogą iść problemy zdrowotne.

Poza przywróceniem prawidłowej masy ciała, w insulinooporności ogromne znaczenie ma unormalizowanie poziomu glukozy oraz przywrócenie wrażliwości komórek na insulinę. Kluczem do powodzenia terapii insulinooporności jest odpowiednia dieta – niskowęglowodanowa i bogatotłuszczowa. Znaczące ograniczenie spożycia węglowodanów prowadzi do redukcji insulinooporności, ponadto unormalizowanie poziomu hormonu we krwi sprzyja efektywniejszemu spalaniu tkanki tłuszczowej. Dieta niskowęglowodanowa przynosi niemal natychmiastowy efekt. Wykazano bowiem, że już trzy posiłki niskowęglowodanowe spożyte w ciągu doby pozwalają na obniżenie insulinooporności poposiłkowej aż o 30%. A długotrwałe kontynuowanie tej diety stanowi doskonałą profilaktykę cukrzycy typu 2, a także innych schorzeń przewlekłych – chorób układu sercowo – naczyniowego, stanów zapalnych, zespołu metabolicznego, niealkoholowego stłuszczenia wątroby.

Nie warto czekać z włączeniem diety niskowęglowodanowej aż do momentu, gdy pojawią się objawy insulinooporności – dietę można stosować stale w ramach profilaktyki. U osób szczupłych objawem insulinooporności nie będzie nadmierna masa ciała, warto natomiast zwrócić na takie symptomy jak zmęczenie i senność, pogorszenie nastroju, napady wilczego głodu. Insulinooporności nierzadko towarzyszy zespół policystycznych jajników, objawiający się zaburzeniami miesiączkowania, hirsutyzmem (owłosieniem typu męskiego) oraz trądzikiem.

Pozostałe teksty